“I write words on my throat so they would vibrate” dedi kız filmde. Ben de ona bu şiiri yazdım:
Ne ateş yakmasını bilirim, ne ateş söndürmesini
Soğuk su içip hastalanmamayı
Yıldızlardan yorgan yapmayı
Evi kurmayı beceremem çamurdan
Zehirsiz dalı, sağlam taşı seçemem
Canavarlar uyanıyor yeniden, milyonlar evvelinden
Biliyorum, işgâldeyim
Ölmeyi hak ediyorum, ama bağımlıyım yaşamaya
Anlamını bilmeden.
Küçük bir kızın saf öfkesi, insanötesi adalet arayışı, intikamı [daha sonra bunu Drive Your Plow Over the Bones of the Dead‘in kocakarısında da izleyecektim]. Herkes seyrediyor. Kelimeler tene yazılıyor. Ağzıyla tek söz söylemese de aslında hiçbir şeyi öldürücü ketumlukta taşımıyor. Dik dik bakıyor, kameranın gözüyle dünyaya dağıtıyor. Herkes hak ettiğini buluyor, herkes suçunu ağzıyla itiraf ediyor.
Eylül Fidan Akıncı 